Fonteinkruid

 Met een stevige noordenwind zeilen we op donderdag van Stavoren naar Enkhuizen. Er zijn maar weinig schepen op het water, want met vlagen van 30 knopen ( windkracht 7) vlieg je over het water. De veilige haven van Enkhuizen biedt bescherming voor de nacht, en de volgende dag wordt de reis vervolgd over het Markermeer richting Amsterdam.

Paard van Marken in de steigers

De wind is nu wat minder, en met 12-15 knopen wind uit het noorden zeilen we met een behoorlijk gangetje naar het zuiden. Totdat we opeens allemaal groene wieren boven water zien groeien, en de snelheid gereduceerd wordt tot maar net 3 knoopjes = ongeveer 5 km/u, terwijl we daarvoor met een gangetje van 6-8 knopen door het water scheerden. Ai, wat nu? Zeilen beter zetten, koers verleggen, even hoog aan de wind varen? Niets helpt. Uiteindelijk strijken we de zeilen en liggen stuurloos midden op het Markermeer. Gelukkig is er geen schip in de buurt, en Peter duikt het water in met zwemvliezen en duikbrik.

Hij haalt wat wier van de schroef, en ook van de kiel. Het water is troebel, dus veel zicht is er niet onder water. Ook drijft het schip met een behoorlijk vaartje door, erg vermoeiend duiken dus.We hijsen de zeilen weer, en zeilen naar Durgerdam. Maar het gaat echt nog niet lekker! Vlak voor de haven van Durgerdam staan een paar meermalen, en we knopen vast. Peter duikt er weer in. Dit keer met een grotere oogst: een enorme bos fonteinkruid hangt over de wingkiel. We lijken wel een fonteinkruidmaaimachine- met de vleugels gespreid (de wings) vlak boven de bodem, hebben we een heel veld gemaaid. 

Een heel veld fonteinkruid geoogst!

Later afgemeerd in Durgerdam blijken de havenmeesters ons al in de verte bezig gezien,(tobben)en gaven meteen de oplossing: je moet het Markermeer ook eigenlijk alleen maar oversteken als je de vaargeul aanhoudt. Tja, hadden we dat geweten…. Met zeilen moet je nog wel eens overstag, en dan kom je echt wel vaak buiten de vaargeul.

Durgerdam, lekker landelijk onder de rook van Amsterdam